Fas’ın Sicilmase şehrinde hüküm süren bir hanedandır. 

​

Haricilerin Sufriyye kolunun mensupları tarafından kurulmuştur. Sufriyye, Emeviler’in sonlarına doğru doğuda gücünü kaybederken, merkezi idareden uzakta olması ve mutedil görüşlere sahip olması dolayısıyla Kuzey Afrika’da güçlenmiş ve Berberiler arasında hızla yayılmıştı. 

​

Berberi Beni Midrar’ın reisi Sufriyye’nin imamı oldu. Bu olay, birçok kabilenin fırkaya dahil olmasını sağladı. Böylece Midrariler Devleti’nin temelleri atılmış oldu. Abbasi halifesi Mansur’un hilafetinin ilk yıllarında Sicilmase şehrinin temellerini atıldı (758). Mezhep farklılığına rağmen Sicilmase’de hutbeyi önce Mansur, sonra Mehdi adına okutarak Abbasi hakimiyetini tanıdı.

​

Ebû Malik el-Muntasır zamanında, Sufriliği bırakarak İbadiliği benimsedi. Midrar’ın torunu Muhammed döneminde hanedanın nüfuzu Mağrib’in Sahra bölgesine kadar genişledi. 

​

Muhammed’in ardından tahta geçen II. Elyesa döneminin son zamanlarında Midrariler Şii Fatımilerin egemenliğine girdi. Fakat Midrari liderleri Şiilerden hoşlanmayan halkın desteğiyle harekete geçip valiyi öldürerek Sicilmase’yi tekrar ele geçirdiler. Takip eden süreçte Sicilmase üç kez Fatımi işgaline maruz kaldı. Fatımiler artık buraya kendi adamlarını değil de Midrari valiler tayin etmeye başladılar.

​

Kuzey Afrika’da Endülüs Emevileri ile Fatımiler arasındaki mücadele şiddetlenince, Midrari emirleri Endülüs Emevileri ile dostane ilişkiler kurdular. Onlardan İbn Vasûl, Hariciliği terk edip Maliki mezhebine girdi. On yıl sonra da “Emirü’l-mü’minin Şakir Billah” unvanıyla halifeliğini ilan etti. Bu davranışları bu esnada Kuzey Afrika’nın tamamını ele geçirmek isteyen Fatımileri çok kızdırdı. Fatımiler’in Sicilmase’ye saldırması ile Midrariler tekrar Fatımi yönetimi altına girdiler (958). 

​

Sicilmase Fatımi nüfuzu altında iken, Endülüs Emevileri’nin saldırısıyla karşı karşıya kaldı. Endülüs Emevi halifesi adına hareket eden Magrave kabilesi Sicilmase üzerine yürüyerek bu hanedana son verdi (976).