Şahin Giray, hanlığın Doğu Avrupa’da eski nüfuzunu tekrar kazanması için hanın tek başına hüküm sürmeye yeterli gücü kazanması gerektiği neticesine varmıştı. Bu da, Rusya’dakine benzer bir siyasî sistemin tesisi manasına geliyordu. Bu yüzden Şahin Giray önce hanlıktaki otorite eksikliğini gidermekle meşgul oldu. 1777 sonlarında Bahçesaray’a girdiği zaman bütün bey, mirza ve zadeganın etmek zorunda oldukları biat yeminine şöyle bir ilave yaptı:

“Hanların ileride seçimi şüphesiz aramızda bölünme ve kavgalara sebep olacağından, biz, sahibi taht hanın oğulları arasından tahta geçecek olanı seçmesini arzu ediyoruz.”

​

Geçmişte, divan hanın otoritesinden bağımsız bir müesseseydi ve gayesi önemli devlet meselelerinde tavsiyelerde bulunmaktı. Şahin Giray, yeni divan'ı toplarken geçmişte olduğu gibi bütün kabile reisleri yerine yalnızca tahta çıkışında kendisini destekleyen Mansurlarla Şirinleri davet etti. Ulemadan hiç kimse divana katılmaya çağrılmadı. Şahin Giray, bu şekilde divan’ı arzularını yerine getirecek bir müessese haline getirmeyi ümit ediyordu.

​

Beylik problemi daha müşküldü. Kabileler, beylik topraklarını meşruiyet ve anane yönünden Giraylara eşit olan atalarından tevarüs edilmiş olarak kabul ediyorlardı. Önceki hanların beylikler üzerinde hemen hemen hiç nüfuz veya otoriteleri yoktu. Hanın memurları oralarda vergi toplamak ve davalara bakmak gibi basit işlemleri bile yapamazlardı. Önceleri Şahin Giray fazla birşey yapamadı. İşe beylikleri kadılık olarak adlandırmakla başladı. Kadılık, bey gibi iki hükümdar arasındaki eşit olmayan güç münasebeti manasına değil de metbû ile görevlisi arasındaki siyasî münasebet manasına geliyordu.  

​

Nihayet Şahin Giray, 18. yüzyıl sonunun modern ve mutlak bir hakimine daha layık bir saray inşasına niyetlendi. Katerina’dan “Batı mimarisine alışkın duvar ustalarını” Bahçesaray’a göndermesini rica etti.

​

Bu siyasî inkılapların, sadece kendi menfaatlerini temsil eden hükümet müesseseleri ve veraset yoluyla geçen bir hanlığın yaratılması, kabilelerden mahallî otoritenin alınması ve Batı tarzında yeni bir sarayın inşası gibi bir dizi teşebbüsün amacı, Şahin Giray’ın mutlak bir hükümdar gücü ve görünüşüne sahip olmasıydı.

​

Şahin Giray, “feodal” askeri güçlerin yerini sadece kendi otoritesine bağlı daimi bir ordunun alması gerektiğine karar verdi ve onları eğitmek üzere Rusların Bahçesaray’a müşavir ve eğitmen göndermelerini istedi. Yeni ordusunun Batılı üniformalarıyla Batılı bir ordu gibi görünmesini istiyordu. Böyle bir ordunun büyük masrafını karşılamak için önce beylerin şahsî tasarrufunda olan kaynakların çoğunu merkezî hükümete veren bir vergi sistemini yürürlüğe sokmaya çalıştı.

​

Şahin Giray’a karşı muhalefet

1777 sonbaharında yeni vergileri, Kırım Tatar gençlerinin orduya alınma nizamını açıklayarak, şehirlerde yeni makamlara memurlar atadığını ilan etti. Hanın inkılaplarının getireceklerinden dehşete düşen Mansur ve Şirin kabilelerinin reisleri dahi, müesseseleşmiş nüfuzlarını yok edecek olan yeni idareyi desteklemeğe niyetli değildiler.

​

1777 sonundaki iki gelişme isyan kıvılcımını yarattı. Han, birinci olarak Kırım’daki gayrı müslim cemaatlarla olan geleneksel Tatar münasebetlerini değiştirme hatasını işledi. Büyük Hristiyan ve Yahudi cemaatlerine 15. yy.'dan beri bağımsız hukukî ve mahallî siyasî idari hakkı verilmişti. Bu cemaatlerin ayrı oluşlarının sağladığı karşılıklı ortak menfaatin farkında olmayan Şahin Giray, her iki cemaati de aynı kanunlara tabi kılmaya kalktı. Bütün tebasına eşit vatandaşlık sağlamak istiyordu. Vergilendirme ve askerlik hizmetinde Müslümanlarla gayrı müslimler arasında ayrıcalık olmayacaktı. Mahalli mahkemelerdeki hakimler, İslam veya Hristiyan din hukukuna göre değil de Kırım devlet kanunlarına göre hükümler vereceklerdi. Müslümanlara göre işin en kötüsü, Şahin Giray kafirlerin hukuki adetlerini getirip İslamî hukuk sisteminin bazı temellerini değiştirmeye niyetleniyor olmasıydı. Gayrı müslim cemaatler bu değişikliklerden şaşkınlığa düşmüşlerdi. Tatarlar ise bu hareketleri Şahin Giray’ın da sahip olduğunu var saydıkları kendi dini inanışlarından rezilane bir vazgeçiş olarak görüyorlardı.

​

Şahin Giray’ın kontrolünde olmayan ikinci gelişme ise Kırım yarımadasında organize Rus iskanının başlamasıydı. 1777 yılı sonlarında Katerina Osmanlı İmparatorluğumdan gelen Rum ve Slav göçmenlerin Kırım’a yerleştirilmesi için hazırlıklar yapılmasını emretmişti. Bu yeni koloniler “Çariçe hanımefendilerinin silahlı kuvvetlerinin kontrolü altına” verilmişlerdi ve görevleri “Kırım’da Rusya’nın pozisyonunu güçlendirmekti.

​

Gelişleri, Tatarların Şahin Giray’a karşı besledikleri sevginin en alt noktaya ginmesine sebep oldu. Han, yeni ordusunu gelenlerin bölgede serbest hareket etmesini engelleyen Yenikale civarındaki asilerin üzerine gönderdi. Fakat ordusu asilerin saflarına geçti. Rusların yardım vaadinin dışında Şahin Giray’ın elinde hiçbir iç destek kalmamıştı.