Hz.Peygamber, Sefa tepesinde dua ederken, Medineli Müslümanlardan bazıları aralarında konuşmaya başlamışlardı:

- Allah, peygamberine yurdunun fethini nasip etti. Artık bizim yanımızdan ayrılır da Mekke’de oturur mu?

 

Bazıları da Mekke’dekilerin canlarına ve mallarına dokunulmamasından dolayı,

- Adamın kavmine karşı acıması ve yurduna karşı özlemi tuttu!

 

diye aralarında konuştular. Hz.Peygamber, duasını bitirdikten sonra onların yanına geldi:

- Ne konuşuyordunuz?
- Bir şey yok, ya Resulullah!

 

Sorusunu birkaç kez tekrarladı ama cevap alamadı. O sırada kendisini bir hal bürüdü. Biraz sonra kafasını kaldırdı:

- Ey Ensar topluluğu! “Adamın kavmine karşı acıması ve yurduna karşı özlemi tuttu!” diye aranızda konuştunuz değil mi?
- Evet ya Resulullah! Böyle söylemiştik.
- Dikkatli olun! Beni anacağınız bir ismim yokmuydu da benden “adam” diye bahsettiniz? Ben Allah'ın kulu ve peygamberi Muhammed’im. Ben Allah’a ve size hicret ettim. Benim hayatım sizin hayatınızladır. Ölümüm de sizin ölümünüzledir. Söylediklerinizden Allah’a sığınırım!

 

Medineliler ağlaşarak etrafına toplandılar:

- Vallahi biz, o söylediklerimizi ancak, Allah’a ve peygamberine olan bağlılığımızdan ve düşkünlüğümüzden, sana kıyamadığımızdan dolayı söylemiştik.

 

Şüphesiz bu sözün doğruluğunu hem Allah hem de peygamberi doğrular ve sizi mazur sayar.